دیوانه

تمام اشکهای جهان

اسفند دود میکنمبهار در راه است...!اسفند دود میکنمتا مباد چشمت بزنند...بوی عید گرفته ای و از همیشه خواستنی تری!!به قلم:صالحه

دیگر از داستان آن «دو کاج»تنها یک کاج به جا مانده...که به تنهاییبه دوش میکشد غم عظیم زمستان را !

مو های من کوچ می کند از شهر کلاغ هاموهای من بازیچه می شود در بادموهای منکلاغ ها را...مسکن میدهد...فراری میدهد...وشومی هر رویا را به دوش میکشد!

امسال هفت سین شهر منم!نگاه به قد و قواره ی ژولیده ام نکن!من عارفم و از نسل همان شیخی که با چراغ به گرد شهر می کشتومن هفت سین امسالم...                                     پر از سین سادگی!بهار را به دوش کشیده ام و انسانم آرزوست...

این من...یک «من» دوحرفی تنهاستو تنها یک بخش دارد...چند نقطه چین و سکوتواین هجا...فـــــــــــــــــــــــــــریاد میکند                                لبخند را !

مرا ببخش...برای تمام بوسه های نداده ات!مراببوس...به یاد تمام مرگ های شبانه ام!مرا به مرگ بسپار...به احترام این تمام ها...آه! مرا تمام کن!مرا ببخش!

دختر ها می روند...بی خداحافظی..ناگهان...بی خبر!به خودت که بیایی می بینی نیستند!شاعر ها می روند...بی خداحافظی...بی خبر!به خودت که بیایی از آنها دفتر شعری مانده یادگار!عاشق ها هم همینطور!مردی رد شد و به من گفت:دختر ها بی خداحافظی می روند...با یک ملافه ی سفید..شاعر ها هم همینطور!!

من با اشک می نویسم...تو با لبخند می خوانی...و آنکه باید...هرگز نمی خواند!من با درد می نویسم...تو به اسم شعر می خوانی...و آنکه باید...هرگز گذارش به این حوالی نمی افتد!من جان می کنم که بنویسم!تو جان می کنی که بفهمیو آنکه باید:هرگز حواسش معطوف جان کندن ما نمی شود!

چه شعر درد انگیزیستاین ترانه ی حزن آلود...داستان یک مترسک تنهاداستان عاشقی کلاغداستان کسی که به مقصدش نمی رسد!آه!چه طواف سردی...چه طواف سردی دارم دور شاعرانه ها!گشتن چه سود؟!وقتی من گم شدم در این سرود ها؟!مردن برای کسی است که زندگی کند...من بغض را...من آه را...من زندگی را...پـــــــــــــــــــــــــــــک می زنم!و این زمستان ساکت را دود میکنم...پشت خیال!وته مانده ی آرزو هایم...زیر پاهایم له میشود!!