یه وقتایی به خودت و دوروبریات نگاه میکنی و حس میکنی ：
چقدر تنهایی بین این همه ادم…!
و یه وقتایی ؛ همین ادما…
کسایی هستن که به فکر فرو میبرنت：
که یه ادم چقدر میتونه فرشته باشه؟!
اما این وسط
یه سریام هستن که تو اوج خستگی ها و بریدنات پیداشون میشه
همونا که انقدر خوبن که میشه با نگاه کردن به چهرشونم امید به بهترشدن گرفت：)
حرفاشون، صداشون ،چشاشون…
سراپا متانتن و بزرگی.
پ.ن：چقدر کمن ادمایی ک رفتار و حرفشون یکیه!
کاش بشه یکی ازین ادما بشم.
مرد：
دوش دور از رویت ای جان؛ جانم از غم تاب داشت…
ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت!*
زن：
جانا!
سخن از زبان ما میگویی…
*سعدی جان~.~
باد لای مانتوم میپیچه...
و بی خیال و رها چترییامو ب بازی میگیره.
قدم میزنم کنار درختای شاتوت و به اون روزی ک دستام سرخ شده بود و از ترس رنگی شدن شال سفیدم جیغ میکشیدم فکر نمیکنم.
صدای اهنگ رو بلند میکنم و به روزی ک باهم این مسیرو قدم زدیم فکر نمیکنم.
به اینکه ماه هاست صداشو نشنیدم و باهاش حرف نزدم هم.
وسط گلای زرد وایمیستم؛به سگ کوچولویی ک برام دم تکون میده میخندم.
و میذارم ک دست طبیعت نوازشم کنه.
روزها میگذرن…همونقدر سریع که بپرم و تو هوا بچرخم از حال خوشم:)
گره ی ناگشوده ی بخت جهان!
به کدام دخیل باز میشود تنهایی اردیبهشتمان؟
به بغض کدامین شب بیاویزیم ؟
و نبودنت را به چندمین حجره ی ضریح ببندیم تا گشوده شود؟
غبار گرفته ایم.
باران بزن به نیمه شب ما.
باران بزن که تشنه کویریم.
پ.ن：عیدتون مبارک：)
من：عه ولادت حضرت علی اکبره؟
بابا：روز جوانه：) دخترم روزت مبارک
+عی وای!خیییلی مچکرم~.~.
[ب مامان]_خانوم!بهم تبریک بگو!
[مامان از بالای عینک نگاه میکند.و هیچ نمیگوید.]
+باباجون روزتون مباارک=))
_مرسی دخترم：) جوونا همدیگرو درک میکنن!
تو این خونه فقط ما همو میفهمیم؛)
[مامان همچنان از بالای عینک نگاه میکند]
