پنجشنبه ۲۸ مرداد ۹۵
- آرزوم این نیس که یه صبح جمعه خیلی زود از خواب بیدار شم. هنوز دست و صورتمو نشسته بیاد بغلم بشینه و درحالی که داره چشای پف کرده اش رو میمالونه با بیحالی بگه "پاشو برو دوتا نون بگیر واسه صبحونه نون نداریم بخوریم." منم یه نیم نگاهی بهش بندازمُ بلند شم پیشونیشو ببوسم و با شیطنت خاصی بهش بگم "نمیدونی سرِ صبح وقتی داری میری نونوایی چقد خوشگل تر میشی!" آرزوم این نیس بعدِ پنج سال از گذشتِ ازدواجمون توو فکر بابا شدن باشم و شبا به دختری فکر کنم که ۹ ماه دیگه قراره بدنیا بیاد. یا دنبالِ رنگ سیسمونی توو یه سالگی و دوسالگی و پنج سالگیش باشم. آرزوم این نیس یه کتاب دویست صفحه ای در مورد کوانتوم بنویسم و توی همه صفحاتش عکس چشماشو بکشم و زیرش بنویسم "مقدار عدد کوانتومی این تصویر را بیابید.Open Book!" آرزوم این نیست که از بانک وام بگیرم و یه پراید نوک مدادیِ بدون اِیربک بخرم و یه روز سه شنبه بارو بندیل و جمع کنیم بریم شمال شیش لیگ بزنیم. راستشو بخوای من از وقتی که یادمه آرزویِ خاصی نداشتم. کادو تولد گرفتن اصلا توو خونه مون رسم نبود و هیچوقت آرزوم این نبوده که شب تولدم جلو بیس سی نفر شمع فوت کنم. آرزوهام هنری نبودن. حتی فکر به اینکه یه روزی پامو توو سالن تئاتر بذارم یا یه نمایشِ هنری ببینم واسم خنده دار بوده. فک نمیکردم اصلن همچین چیزایی هم میتونن آرزو باشن ولی خب یه رسم قدیمی بود که بزرگترا بهمون یاد داده بودن. گفته بودن آرزوهاتونو روی یه برگه بنویسینُ اون برگه رو بندازین داخل چیزی که دوسش دارین. آرزوهامو نوشته بودم و چیده بودم توویِ واگن های قطاری که ننه جون توی آخرین سفرِ مشهدش برام سوغاتی آورده بود. قرار بر این بود که توی هر واگنش یه دعا بنویسم. اون قطاره ۱۴ تا واگن داشت. توی آخرین واگنش فقط اینو نوشته بودم "خدایا! اون دختره که چشاش مشکیه وقتی میخنده خیلی خوشگل میشه. تو که خدایی بذار همیشه خوشگل بمونه"
- | کامل غلامی |
