دیوانه

وای خدایا این چه وعضیه! ای بابا!

صالی میگم حالا ک گفتی نوشته هام شبیه شعر نیست
بهت قول میدم همش شعر میشه ببین گفتم

چه غمگین طوری بود این پست

حرفـ منمـ حرفــ پآییزِ . . .

هیچی! وعض کسالت باریه! اونقدر که ستون فقرات روح اسب نادرشاه افشار گره خورده!
سهراب میگفت: وقتی رفتم بنارس، طاعون اومده بود و من برای رفتن و دیدن یه سازه تاریخی شاید مجبور میشدم از لابه لای جنازه های کف خیابون و کوچه ها عبور کنم با این حال آنچنان غرق تحسین معماری این آثار بودم که از فاجعه طاعون فارغ بودم! پایم در فاجعه بود و سرم در استتیک!

نمیتونم بفهمم، این متون غم بار محزون افسوسناک تو و نگاره، ریشه تو کدوم تاریک خونه ای داره که هر چقدرم می نویسید تموم نمیشه لامصب! (گرچه این بدیهیه که اذعان به حزن، ابتلا به حزن رو افزایش میده).

و کاش میشد میگفتید شماها که چرا نمیتونید (به قول سهراب:) از این همه سرخ این همه سبز حرف بزنید حتی در حالی که فیزیکا و منطقا سرسبزی و خرمی دور شماها رو نگرفته باشه.

من معتقدم، مرکب قلم از قلب نویسنده رنگ میگیره، قلب ما مگه جای این همه نابسامانیه؟

یعنی من و تو و نگاره اراده اجاره قلبمون به آرمان هامون رو نداریمممم؟

اسم جدید وبلاگت رو که خوندم یاد این جمله افتادم:
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید. خوشبختم :)

چقدرررررر غمگین:(

عاشقی فصل ندارد
میوه اش گونهی سرخ
و هوایش دل ابریست

لیلا مقربی
--------
سلام
دلتون پر شادی

آقامیثم..چقدبوسیدنی حرف زدی:)

من واقعن آدم غمگینی نیستم ها!میخوای ازمریم سوال کن!
ینی همونقد که زودگریم میگیره همونقدهم میخندم وبقیه رو میخندونم.
حالااین که چرا مستر چنین تفکری نسبت بهم داره خودش مسئله ای یه..
شایدمن وبلاگم روصرفاجایی میدونم که ازدلگیری هام توش حرف بزنم..نمیدونم!

biiiiiig liiiike