میدانید آتشی که زیر خاکستر میماند چه دوام و ثباتی دارد؟
عشق پنهانی، عشقی که انسان جرات نمیکند هرگز با هیچکس درباره ی آن گفتگو کند،به زبان بیاورد،
به هر دلیلی که بخواهید-از لحاظ قیود اجتماعی،طبقاتی،به سبب اینکه معشوق درک نمیکند و به هر علت دیگری-
آن عشق است که درون آدم را میخورد و میسوزاند و آخرش مانند نقره ی گداخته شفاف و صیقلی میشود.
پرسید：او هم یکی از کسانی است که فریفته ی چشم های تو شده؟
گفتم：من سراغ ندارم که کسی فریفته ی چشم های من شده باشد.
گفت：اما من سراغ دارم!
گفتم ：اقلا پس بگو کیست؟
خیره به من نگاه کرد.اما هیچ نگفت.
من با این نگاه های او آشنا بودم.از صورتش،از حرکاتش و اخم های ان چیزی در نمی امد.
پس از مدتی با لحن اعتراض اضافه کرد：
چرا میخواهی از من حرف دربیاوری؟بگذار به کارمان برسیم... .
روبروی من نشست،ظوری که زانوهای ما بهم میخورد.
دست مرا در دستش گرفت و گفت：آفرین تو خیلی دل داری.
نزدیک بود اشک در چشمم پر شود.
گفتم：برعکس،من ادم بزدلی هستم.شما به من دل و جرات میدهید.
با چشم های ملتمس،اما نه ساختگی، مثل آدمی که برای یک چکه آب له له میزند و دیگر نای دم زدن ندارد به او نگاه کردم.
از جا پرید.دست انداخت زیر چانه ی من و با چنان شدتی که من هرگز ندیده بودم،به من گفت：
دختر،اینطور به من نگاه نکن!این چشم های تو بالاخره مرا وادار به خبط بزرگی در زندگی خواهد کرد.
گفتم：این خبط شما ارزوی من است!
