درست وقتی که حبیب ابن مظاهر و عابس ابن ابی شبیب
میگن حاضرن شمشیر بزنن و جون بدن حتا برا امامشون.
ـ
از وقتی این سه خطو خوندم یه چیزی تو وجودم پوزخند میزنه.
چقدر حاضری ابرو بدی؟
چقدر حاضری جون بدی؟
واقعا چقدر پای کاری؟تا کجا؟
ـ
برا ورودیای جدید از معلمی نوشته بودم
که سینه چاکی میخواد
که دغدغه مندی میخواد
که این مسیر عشق، عاشقی میخواد
برا بابا خوندم گف بنویس عاشقی جون و مال و ابرو حراج کردنه...
از وقتی این سه خطو خوندم
میگم
چقدر عاشقی واقعا؟
ـ
سلام👋
وبلاگ خوب و پر محتوایی دارید
خوشحال میشم به وبلاگ منم یه سر بزنید.
دنبال = دنبال
🌹
خو اینو که همه میگن! این انتزاعیه. اونایی هم جلوی خدا ایستادن حرفشون همین بود.
اینک مسیر حق رو پیدا نکنی یه چیز دیگه اس.-ک ابتدا مهمترین چیزه حتا-
الان هرچی بگیم فایده ای نداره...
باید موقعیتش قرار بگیریم تا اونجا بفهمیم چه کارایی میکنیم یان
حتا حاضریم اب نخوریم!
اوومم،،ـ
میخواستم بگم اگه حق رو شناخته باشیم اونوقت جایی برای تردید باقی نمیمونه که با خودمون بگیم فدا کنم یا نکنم. اما انگار اینطوری هم نیست. متغیرهای دیگه ای هم هستن که تاثیر میذارن.
زندگی سیاه چاله هایی غیرقابل تشخیص داره، که «فقط» کسایی به دامشون میفتن که به راهشون اطمینان دارن.
بنظرم شناخت هم مرحله داره،این مورد که میگی جای تردید باقی نمیمونهـ
به نظر تو، فرعون به راه خودش اطمینان داشت یا نداشت؟
خب ابراهیم داشت علی هم داشت اما نه به اندازه ای که فرعون به راهش اطمینان داشت.
اطمینان کامل کار شیطونه.
مومن میدونه که راه مستقیم، صاف نیست بلکه پیچ و خم و بالا و پایین داره. پس برای هر قدمی که میخواد برداره اول زیر پاش رو چک میکنه. چون ممکنه راه پیچیده باشه و اگه سرتو بالا گرفته باشی راه حقیقی رو نمی بینی بلکه راهی که خیالش رو داری، می بینی.
هیچ وقت نمیشه گفت راه رو بلدم. راه رو قدم به قدم باید رفت چون قدم به قدم خودشو نشون میده.
همینه که ابراهیم که ما میگیم پدر ایمانه از خدا میخواد که بهش نشون بده که چطوری مرده ها زنده میشن. خدا میگه مگه شک داری میگه نه ولی میخوام مطمئن بشم.
هر کی گفت من راه رو بلدم باید گفت که این حرف رو ابلیس تو دهنش گذاشته. من خودمو میدونم که از ابراهیم خردمندتر نیستم بنابراین چنین حرفی رو جرات نمیکنم بزنم.
همین ^_^
سوال اینجاستـ
اینکه عصن مهم نبود که دنبال کی بودن. مهم چگونه دنبال بودن بود. چرا که هیچ کسی به دنبال راهی که فکر میکنه و یا معتقده که به ضررش تموم میشه نمیره. و اگه هم بره دیگه به راهش اطمینان نداره.
فرعون و ابراهیم هر دو به راهشون مطمئن بودن و هر دو به دنبال منفعت یا همون سعادت بودن و نه ضرر.
دنبال کننده یک راه، فقط براساس شواهدی که دریافت کرده میگه که راهم خوبه یا به قول تو در مسیر حق هستم. این در حالیه که ممکنه طرف در جهت کاملا مخالف حق در حال حرکت باشه.
خدا میگه شیطان زینت میده به چیزها. فکر میکنی به مسیرها زینت نمیده؟ همه رو با همین وعده مسیر منفعت و سعادت و حق فریب میده دیگه. تا ما به چه زینتی فریب بخوریم.
صوبت در مورد اطمینان داشتن به راه بود و نه چه راهی.
اینکه میگی من باید مطمئن بشم و بعد زیر قدمامو چک کنم خب آره درسته. مساله همینجا وجود داره که اگه به تیکه گاه اطمینان کامل داشته باشیم که دیگه جایی برای تردید در قدم هامون وجود نداره! این خود تکیه گاهه که ما نمیتونیم بهش با کمال آسودگی تکیه بزنیم.
لپ کلام اینه که اطمینان کامل کار شیطونه. راه خدا اطمینان نسبی رو می پذیره. بنابراین هیچ چیزی نباید اونقدر اطمینان ما رو کسب کنه که ما هیچ وقت بهش نگاه نقادانه نکنیم.
آره باووو پرسیدی اون سیاه چاله و اینا چیه که توضیح دادم ^_^
اووممم
الان هضمش برات شاید غیرممکن باشه. شاید بتونم تصورت کنم :)
پس یه توضیح ارزش افزوده میدم :))
وقتی باباتو می بینی چقدر مطمئنی که باباتو می بینی؟ این اطمینان کامله اگر از سلامت کامل برخوردار باشی. مثلا x نخورده باشی که همه رو شکل بابات ببینی و یا مشکل روانی یا کم بینی پیدا نکرده باشی.
حالا نکته اینجاس که آیا حق هم به همین شکل دیدنیه؟ خیر. دیدنی نیست شهودیه. ما معلول رو می بینیم پی می بریم که علتی وجود داره. آیا ما در خطا هستیم؟ خیر. صد در صد علتی وجود داره اما چه علتی پرسش است. اینجا باز باید آثار رو ببینیم لمس کنیم بشنویم بو کنیم و از تمام توانایی های درکی استفاده کنیم تا تمام داده های ممکن رو جذب کنیم و بعد تخمین بزنیم که چه علتی وجود دارد.
لااقل دو چیز برای یه شهود کامل نیاز هست اول دریافت کامل داده ها (که خودش شرط داره که داده ها جامع باشن و تمام خصوصایت علت رو پوشش بدن که تقریبا محاله این) دوم سلامت شهود.
حالا فکر میکنی چقدر داده از حق جمع میتونیم بکنیم و بعد چقدر از سلامت شهود برخورداریم که به ما اطمینان 100 درصدی بده؟
خب پاسخ مشخصه این ممکن نیست.
اما چی امکان داره برای ما؟ اطمینان زیر 100 درصدی که میشه همون اطمینان نسبی.
همین خودتم اطمینان نسبی داری (که درست هم هست) اما بهش اشراف نداری این اطمینانت هست که بر تو سواره وگرنه پای این صوبت من نمی نشستی :)
من یک میلیارد داده از علت جمع کردم آیا علت همین یک میلیارد داده رو داره؟ خیر. من توانایی شهود رو در خودم می بینیم آیا این توانایی بدون نقص است؟ خیر. آیا من میتونم به شهود کامل علت برسم؟ خیر. اما میتونم بگم براساس شهود من، علتی با چنان مشخصاتی وجود داره.
بعد از رستاخیز و بعد از تحقق آیه کل نفس ذائقه الموت اونوقت همه دریافت های همه مخلوقات رو که جمع کنیم می تونیم کامل ترین پایگاه داده ممکن رو بسازیم (البته نمیشه گفت کامله عااا فقط میگم کاملترین ممکن) بعد تمام مخلوقات جمع بشن و همه با هم شروع به بحث کنن در مورد شهودهاشون. تا در یه مرحله ای همه با هم یک کلام یک شهود رو صدا کنن. اینجا به کاملترین شهود ممکن دست پیدا میکنیم. که بازم با نسخه واقعیش احتمالا فرق داره.
^_^
ما حتی در دنیای فیزیکی خودمون قانون عدم قطعیت رو داریم! چه برسه به دنیای شهودی!
هر کس ازت ایمان و باور و اطمینان کامل رو طلب کرد یا آدم جاهلیه یا حقه باز. جاهل تو رو به چاه ندانم کاری میندازه و حقه باز ازت سوءاستفاده میکنه در جهت منافعش.
اووومم
مثه اینه بعضی نفرات میرن اسیب شناسی میخونن ولی درحالت تئوریه...زمانی ک بخوان عملی کار کنن یسریا میتونن یسریا نمیتونن
این تونستن همون موقعیتش قرار گرفتنه..
فتنه ی۸۸خیلیا میدونستن حق چیه و کیه...
چرا ساکت شدن چرا هیچ حرفی نزدن...
اینا همونایی بودن ک دم ازولایت میزدن ...
موقعیت ادمارو تمیزمیکنه ازهم...
اها حالا فهمیدم،بله
خعلی خوووبه :)
یه مرحله قبل هم میریم چه اشکالی داره. چرا به مشاهده نرسیده قبول کنیم که حقی هست؟ دنیا دیده بهتر از ندیده س. مگه از اول خدا نمیگه کسانی که باور کردند که غیبی وجود دارد. این گام اول نیست؟
عصن وقتی مشاهده کنی که حقی هست اونوقت برای اولین بار میفهمی که دنبال چیزی باید بگردی. قشنگ حالتی رو داره که یهو سایه یه چیزی رو ببینی. در این حالت کاملا مطمئنی که چیزی هست. اما هنوز ندیدیش هنوز کشفش نکردی. اینجا هر چقدر از دنیا بریده باشی (یعنی فهمیده باشی که جواب کنجکاوی تو در دنیا نیست) بیشتر سرگردانی میکنی برای اکتشاف حقیقت. یه مرحله بعد از همینی که سهراب میگه:
ای کمی رفته بالاتر از واقعیت،
با تکان لطف غریزه،
ارث تاریک اشکال از بال های تو میریزد
چرا ما اطمینان داریم از رابطه علی معلولی بخاطر اینکه اصل قرینگی اثبات شده اس که میگه: بی قرینگی پدیده می افریند. ما بجز اینکه برای پدیده ها یک علت رو قائلیم، میگیم که پدیده ها هدف هم دارن. پس بی قرینگی پدیده می آفریند اما هدف پدیده رفع بی قرینگی نیست.
شهود آخرین مرحله از درک است که با تمام قوا (اعم از قوای فیزیکی و فرافیزیکی) یک انسان انجام میدهد. قوای فیزیکی مثل دیدن و شنیدن و لمس کردن و... قوای فرافیزکی مثل تفکر تعمل تخیل حتی خواب! خویشتن داری صبر و...
پس شهود چکیده آدمه. مثه اثر انگشت و یا dna یه ادم میمونه.
به شدت غیرقابل اتکا نیست بهتره بگیم به شدت مورد رد و به شدت مورد پذیرش است. تا اینکه شهود ما طرف رد رو بگیره یا طرف پذیرش رو.
ما همیشه به اندازه شهودمون باید اعتماد کنیم. اما بدبختانه اول: ما در برهه ای از تاریخ قرار داریم که از ابتدا چیزایی رو به خورد مغز و روح و باور ما میدن که اولین چیزی که در ما شکل میگیره تعصبه. تعصب به دین و ملیت و قومیت و نژاد و...
و بدبختانه دوم: اینکه ما این تعصب رو (نسبت به دین) به ایمان تفسیر میکنیم.
مثال ساده و مربوط به روز:
ما که حسین رو نشناختیم. حرکتش رو هم نشناختیم. حتی یزید و حکومت یزیدانه رو هم نشناختیم. اما میایم زنجیر میزنیم سینه می زنیم و حتی قمه می زنیم گِل به خودمون می مالیم و چند روز گریه زاری میکنیم سیاه می پوشیم و در یک کلام سوگواری میکنیم برای کسی و حرکتی که نمیشناسیم. آیا این خردمندانه س یا شیداگرایانه؟
بنابراین چون ما در برهه ای از تاریخ قرار داریم که بجای تحقیق به ما تقلید و بجای نقد و استدلال به ما فرمانبرداری رو یاد میدن براحتی تعصب خودمون رو به ایمان تفسیر میکنیم.
خارج از گفتگو:
فکر میکنی اگه تو مثلا فردا به تمام چیزایی که قبول داری - با در نظر گرفتن دو شرط بی طرف بودن و پی حقیقت بودن - شک وارد کنی (همون یه قدم برگردی عقب که عصن حقی هست یا نیست) و تا خودت با تحقیق به حقیقت مطلب نرسیدی دست از شکت برنداری آیا از جمله کسانی هستی که بهشون میگن بی ایمان یا مرتد یا کافر؟
