دیوانه

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

مردونگی خوش قدم گذشتی رو سرمخوش نشستی جای دخترونگی های لخت و قهوه ایم

متکلم وحده ی این زمسونمفعل های بی طرفم هر سمت نشونی از یکی میگیرهکه بشه مخاطبشولی سالهاستمتکلم وحده ی دنیای کوچیکم موندم....

عاخ عاخدلم داره میترکه از دردای این مردم...چقدر در و دیوار و کوچه های این شهر درد دارن...خدایا؟میبینی ادم کوچولوهاتو؟همونا ک از خودت ذره ذره ریختی تو وجودشون؟میبنیی درداشونو دیگه...آروم کن حال و هوای مه گرفته ی دنیا رودلم از درد پوکید برای این مردم و درداشون...گلوم از بغض ورم کرد برا این همه نامردی...بزرگِ مهربونمیا کافییا نورهوای نبض زیر گردنمونو داشته باشکه گلوم درد میکنه از سرما ی این زمستونهوای غمباد های گوشه کنار شهر رو داشته باشیا انیس من لا انیس لهیا رفیق من لا رفیق لهانت حسبنا...شک ندارم تو ارامشی که میخاد بباره رو سرمون:)

لبریز شو از من...بگذار یر بروم از خنده هایتیار جانم...فقط سرشار من باش...

نمیتونم دوس داشته باشمتحتا اگه وقت تبم...وقت هزیونیام گریه میکردی!نمیتونم دلم و باهات صاف کنم!چرا؟

خوشبختی چند قدم با من فاصله داره؟حضرت جانا:)باز هم شیر قهوه بنوش و شعرامو بخون...چشمات که روی واژه ها میشینه؛جون میگره قلم برای نوشتنجانای من...چقدرخوبه که هستی:)صالحه.نپ.ن:دلم تنگ شده بود برای نامه هات...بسی دلتنگ تر جانا جان:))پ.ن:حضرت جانا فرمودند که شیر قهوه ی داغ نوش جون میکردن در این هوای سرد؛ وهمزمان وب این حقیر رو هم چک:))

پر مخاطب ترین شعری؛وقتی که حرف بودنت میشه...واژه ها رو از خودت پر کنتا که حال شاعرا خوب شه:)صالحه.ن

خنده هایش اسیر طوفان شددختری که دلیل باران بودصالحه.ن

موهایش که خیلی وقت است با باد میرود!