دیوانه

شاه راه شعر های من...ریشه های توست!

یک اتاق کوچک...یک پنجره پر از باران...من!یک فنجان قهوه...دفتر شعرم...من!خودکشی!یک صدا خفه کن...!خودکشی!محکم میشود صدا خفه کن روی اسلحه ام...وتیری خلاص میشود!وکسی می میرد!....یک قتل به انجام می رسد....                                         یک خود کشی...کسی_یک شاعر_دفتر شعرش را به آتش می کشدبا یک اسلحه...صدا خفه کن! وتیتر اول روزنامه ی فردا:....مرگی عجیب در اتاقی کوچک...                                         خودکشی!

بدنم درد میکند...مثل معتادی که در حال ترک است...بدنم درد میکند...و اشکهایم...ودرد هایم...و این «من»........انگار این من درد میکند.....حالم خوب است!فقط کمی...              وجودم درد میکند!

من از هوای بارانی... شعرم نمی آید!این فصل را با نام تو آغاز کرده ام...برای همین استآسمان می بارد...ولی...من از هوای بارانی...شعرم نمی آید!

چه ساکت است...     این اتاق خاموش...وچه آرام..                            این شب بی پایان!مــــــــــــــــــــــــــــــن..یک دخترم!با گیسوان شانه خورده در افسون شعر ها!من...پژمرده ام میان قافیه ها و ردیف ها...تنها...چند گام...بامن قدم بزن...            «تا عطر کوچه ها...هوای تو را بگیرد..»

آلبالو های قشنگ...آلبالو های بالای درخت...آلبالو های سرخ...      «کجاست تک درخت باغچه؟!»

شاید...شب پسر بچه ای با مو های طلایی باشدکه زیر ملحفه ی ستاره هالالایی ماه را...تکرار میکند!

تمام بغضم راحراج کرده ام...  

من از غرور فرار کرده ام...وتــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاسردی اسفند..هزار نقطه چین گذاشته ام!!

بهار مراقب باش!...اینبار هوای آمدنت تب آلود است!!