دیوانه

اینکه صورتشو اصلاح کرده و ریشای بلندشو زده ،

نگاش برق میزنه

و موهای لختشو با تافت بالا نگه داشته...

از چتاش با عاغاجون برام تعریف میکنه و مسخره بازی درمیاریم.

دم رفتن میگه واستا بازرسیت کنم چیزی بلند نکرده باشی...

یعنی حالش خوبه:)

حداقل ب بدی قبل نیست!

و خدا میدونه چقدر از این حال خوب خوبم:))

مثل دفعه ی اولی ک رفتیم خونشون،گفتیم، خندیدم و بدون بغض خوش گذروندیم...

ولی اینکه تا خونه بابا آه میکشید و خدا رو شکر میکرد و خوب میفهمم...

دوباره رفتیم پیش عاغا ی حلاج همون مجسمه ساز دوست داشتنی...

چقدر خوبه عاخه❤

فاطمه دست ب صورت زن میکشه.

 میگه هنوز طریف کاری داره اخه زن مظهر جماله!و زیبایی هنر در زنه...

برامون از موسیقی میگه...ک اولین چیزی ک خلق شد موسیقیه  اینکه جاذبه افلاک و انعکاس صدایی ک برمیگرده در کائنات همین موسیقیه

از بتهوون میگه ، از طبیعت و الهام 

میگه ب صدای نفس هاتون گوش بدین...به صدای قدمای باد،به رقص شاخه ها❤

چقدر حرف زدنش جالبه...چقدر دلنشینه اینهمه سادگی و فکور بودن...

به ساعت اشاره میکنم و میپرسم ازش...

میگه ساعت نماند زمانه و همه در اون معلقیم،نشون میده هیچ چیز مطلق نیست و نماد شکستنه...اینکه عمر در این دقایق زمان میشکنه...

فاطمه میگه حالا چرا ۵ و ۵ دقیقه؟؟

میخنده ک ۵و۴ دقیقه اس🙂...چون اینطور زیباتره

و نه عددیه ک مضرب و جمع اون سریع اون ب خودش میگرده...

از مکتب های بودایی حرف میزنه و هندی ک زندگیشون عدده

و خیام...و خیلی چیزا...

اونقدر شیوا و جذاب ک دلت بره براش

افتاب مستقیم تو سرمونه اما خسته نمیشیم از این همصحبتی

یه جورای خوبی خوبه😍

پ.ن:بذارم عکسشو یا همونطور ک دوس دارید میخاید تصورش کنید؟

ـ البته قاعدتا عکس هم بذارم صورتش مشخص نیس ـ

لپاش شکوفه ی اناره و موهاشو خرگوشی بسته

هرچی نگاه میکنم، فقط زیبایه و معصومیت.

به ساجده میگم: غم انگیزه...

میگه: نشون میده ک یه سری از ما ادما چقدر بی لیاقتیم...

میگم: نشونه ی اینه ک چقدر بعضی ما ادما پستیم!

سرمو بالا میگرم ک گریم نگیره،

لبخند میزنم ک اشکم نریزه و فقط خدا میدونه چقدر آشوبم از نامردی این جماعت...

به ساجده میگم:چرا ادما ب خودشون اجازه میدن موجودی رو ب دنیا بیارن و رهاش کنن؟

چطور ب خودشون اجازه میدن حق طبیعی این بچه ها رو سلب کنن ازشون؟؟

چطور ما میتونیم انقدر خودخوهه باشیم؟؟؟

و چقدر اغوش کوچیکی دارم برای این حجم از مظلومیت...

و چ ذهن کوچیکی برای درک نداشته هایی ک میشد باشه!

نمیدونم حکمت این افطاریا ی هرساله چیه؟

از وقتی ک یادمه بود و

 وقتیکه درد ماجرا رو حس کردم تمام شب تو اتاق موندم و گریه کردم تا بعد مهمونی بابا اومد بغلم کرد و باهام حرف زد،

شاید قراره بیشتر قدر همو بدونیم

و خانواده ای ک سرپناه بیقراریامونه...

اینکه یادمون نره خوشبختی تو چه چیزای روزمره ای خلاصه میشه

و شاید

طبیعی ترین داشته های ما حسرت بعضی ها باشه!