دیوانه

مو های من کوچ می کند از شهر کلاغ هاموهای من بازیچه می شود در بادموهای منکلاغ ها را...مسکن میدهد...فراری میدهد...وشومی هر رویا را به دوش میکشد!

امسال هفت سین شهر منم!نگاه به قد و قواره ی ژولیده ام نکن!من عارفم و از نسل همان شیخی که با چراغ به گرد شهر می کشتومن هفت سین امسالم...                                     پر از سین سادگی!بهار را به دوش کشیده ام و انسانم آرزوست...

من با اشک می نویسم...تو با لبخند می خوانی...و آنکه باید...هرگز نمی خواند!من با درد می نویسم...تو به اسم شعر می خوانی...و آنکه باید...هرگز گذارش به این حوالی نمی افتد!من جان می کنم که بنویسم!تو جان می کنی که بفهمیو آنکه باید:هرگز حواسش معطوف جان کندن ما نمی شود!

دست های من...جور گلوگاهم را میکشند...و ارتعاش صدا را...به دست قلمتصویر میکنند!!

وقتی که سمت توامانگار...

اتفاق می افتد روزی...وتو...از دور ها می رسی!وتمام کوه ها تفسیر بغض را از بر میکنند...وباد های جهانپریشانی را بار میکنندمن مطمینم!اتفاق می افتد روزی...!

همین شب های ساکتهمین شب های بی تو...همین شب هایی که خواب را ربوده اند...همین شب هایی که آهنگ تکراری امشعر های نیماست...همین شب هایی که:«خواب در چشم ترم میشکند»یک شب از همین شب ها نبودنت را بشکن!

بدنم درد میکند...مثل معتادی که در حال ترک است...بدنم درد میکند...و اشکهایم...ودرد هایم...و این «من»........انگار این من درد میکند.....حالم خوب است!فقط کمی...              وجودم درد میکند!

من..        

یک فنجان چای   پر از پوره های زندگی...گس!یک فنجان قهوه  پر از لبخند های زورکی...تلخ!یک فنجان شعرپر از خیال خوش....!صالحه