دیوانه

وقتی که سمت توامانگار...

اتفاق می افتد روزی...وتو...از دور ها می رسی!وتمام کوه ها تفسیر بغض را از بر میکنند...وباد های جهانپریشانی را بار میکنندمن مطمینم!اتفاق می افتد روزی...!

سرد است هوای زمستانه ی کاغذ هایم...این کاغذ های برفی..این کلمات سیاه!وانگار کسی فریاد میــــــکــــــشدســــــــوت قطار را...!دستی از عمق فاجعه...هوهوی باد را یغما می برد!و بــــــــاران...چتر سیاه پسریست از سمت ریل ها!!

سرد است هوای زمستانه ی کاغذ هایم...این کاغذ های برفی..این کلمات سیاه!وانگار کسی فریاد میــــــکــــــشدســــــــوت قطار را...!دستی از عمق فاجعه...هوهوی باد را یغما می برد!و بــــــــاران...چتر سیاه پسریست از سمت ریل ها!!

همین شب های ساکتهمین شب های بی تو...همین شب هایی که خواب را ربوده اند...همین شب هایی که آهنگ تکراری امشعر های نیماست...همین شب هایی که:«خواب در چشم ترم میشکند»یک شب از همین شب ها نبودنت را بشکن!

شاه راه شعر های من...ریشه های توست!

یک اتاق کوچک...یک پنجره پر از باران...من!یک فنجان قهوه...دفتر شعرم...من!خودکشی!یک صدا خفه کن...!خودکشی!محکم میشود صدا خفه کن روی اسلحه ام...وتیری خلاص میشود!وکسی می میرد!....یک قتل به انجام می رسد....                                         یک خود کشی...کسی_یک شاعر_دفتر شعرش را به آتش می کشدبا یک اسلحه...صدا خفه کن! وتیتر اول روزنامه ی فردا:....مرگی عجیب در اتاقی کوچک...                                         خودکشی!

بدنم درد میکند...مثل معتادی که در حال ترک است...بدنم درد میکند...و اشکهایم...ودرد هایم...و این «من»........انگار این من درد میکند.....حالم خوب است!فقط کمی...              وجودم درد میکند!

من از هوای بارانی... شعرم نمی آید!این فصل را با نام تو آغاز کرده ام...برای همین استآسمان می بارد...ولی...من از هوای بارانی...شعرم نمی آید!

چه ساکت است...     این اتاق خاموش...وچه آرام..                            این شب بی پایان!مــــــــــــــــــــــــــــــن..یک دخترم!با گیسوان شانه خورده در افسون شعر ها!من...پژمرده ام میان قافیه ها و ردیف ها...تنها...چند گام...بامن قدم بزن...            «تا عطر کوچه ها...هوای تو را بگیرد..»