دیوانه

در گرگ و میش صبح؛جا مانده بود دخترکی تنها !در ازدحام بی کسی...کسی عبور کردسیاه پوش شب...سایه ای خمیده شد به روی سایه ایوسیب قفل شد میان دو دهان!سایه ماند...ولی دوید..دوید آنکه سیاه پوشیده بود...وسایه ها در بهت اشکهای دخترک ماندند!!از آن روز...هر کس از این کوچه میگذرد؛بغضش میشکند...بی خبر از سیاه پوشی که منتظر کسیست...بیخبر از سیاه پوشی که در حسرت سیب مانده است!در حسرت کسی که در گرگ و میش صبح جا مانده بود...!

اینجا خرابات ثانیه هاست و من پیر مغان این شهرم...!این شهر کوچک که به وسعت امپراطوری زندگیست...اینجا...حکومت پر شوکت من است...جایی چند وجب در چند وجب-یعنی خودم- !من امپراطور پر قدرت خودم !مـــــــــن....شاه مغرور این دوتیله ی شیشه ایم....اینجا حکومت پر سکوت من است...جایی که "مــــــــــن" نام گرفته ام...!

گاهی رگبار های خفیف میزند و میهمان ما میشود باران...به آسمان خیره میشومبه این هوای بارانی...دلم...سادگی می خواهد از جنس باران...از جنس ابرها...خسته از تجمل فرش های ماشینی...خسته از تکرار این سریال زندگی...دلم...بهار میخواهد!عید دیدنی...کمی عطر خدا در کوچه ها...به قول سهرابکمی زیر باران رفتن!کمی چتر را بستن...دلم یک شادی کودکانه میخواهد...وبوی خوش نرگس و مریم در کوچه ها...خدایا کمی از عطرت به پیراهن باران بزن...تا غسل دهد...تمام جهان را!

زمستان ردای سفیدش را از تن درآورد...و در آغوش بهار آرام گرفت!!حالا این زمستان است که بوی شکوفه های درخت هلو را گرفته است!بهارتون پر از شکوفه های صورتی

بیچاره ماهی هفت سین من...دقیقه ای بیست بار یادش می آید:تنهاست...                دور از تمام ماهی های قشنگ حوضدور از تمام آغوش دریا...بیچاره ماهی قرمز مندقیقه ای بیست بار یادش می رود:چقدر خود را دل داری داده...بیچاره ماهی  من:دقیقه ای بیست بار مبحوس تنگ هفت سین میشود!!

یاد تو هست...؟!نیامدنت را میگویم...آنگاه من...               غرور را دار زدم به تمنایت....آه!     ای مهربان!باردیگر به خواب من بیا....

آن وقت که می رفتی...

گمان کنم ...یک شب از همین شبهای آخر سال بودیک شب از همین شبهای اسفندکه هوا باران را آبستن است...یک شب مثل امشب بود...که ماهی حوض منبه سمت آسمان پرواز کردکه ماهی هفت سین منتک سین نقره فام شب شد!

امروز در خیالم دعوتش کردم به یک فنجان قهوه...که از تمام لبخند های تلخم پر کرده بودم...! ویک قاشق کوچک...به یاد تمام دل پیچه هایم!! آرام قاشق را برداشت و هی هم میزند فنجانش را...کم کم قهوه به مرز بوسیدن میرسد...و در چند ثانیه بوسه ای کوتاه!نفس میگیرد و دوباره..! تکرار را طولانی تر میکند...بوسه ای دیگر...وبعد...انگار نفس کم آورده!نفس هایش منقطع میشود...پر از هیجان...در ثانیه هایی به کوتاهی بوسه ها...در شور و هیجان نفسهایش... فنجان سقوط میکند! میشکند! و او..آرام تر از همیشه بر فراز غرور جان می دهد! بوی زهر می اید...تیله های نگاهم قل میخورد به آخرین ذرات قهوه ی کف اتاق...آه! فراموش کردم بگویم...این قهوه... در فنجان تمام زهر خنده هایش ریخته شده بود... واین زیبا ترین پایان برای داستان او بود...مرگ با آخرین بوسه هایش..!!

و امشب میهمانم باشبه صرف یک کتابِ بغض...به یاد آور مرا اینک...میان بند بند دستهایشعر هایم!