از دکتر میپرسم واقعا درست و غلطی هست؟
میگه فقط خودت باش!
میگم مشکل اینجاست که من به خودم اعتماد ندارم!!
*
بعدترتر ازم می پرسه بنظرت اینایی که نوشتی [باید،نبایدها]
از صالحه چی ساخته؟
از بیرون چطوری بنظر میاد بنظرت؟
میگم بیرون رو نمیدونم، ولی از درون تو تقلام انگاری!
ساعت تقریبا هفت و نیمه و پشت میز صبحونه نشستیم
یهو میگه بچه ها! فکر می کردید یه روزی چهار تایی باهم صبحونه بخوریم؟
یهو همه چی اسلوموشن میشه برام
یه لایه محو از اونکه ۵-۶ سال پیش بودیم در مقایسه با الان برام حاضر میشه.
م که انقدر نسبت به درسای روانشناسی گارد داشت و دائما می‌گفت بدم میاد! داره ارائه شو درمورد تکنیک های گروه درمانی گشتالت مرور میکنه،
ف که همش بهش می‌گفتیم تو مادر اتاقی الان با شکم برآمدش داره آروم لقمه میگیره
م.س که عاشق لوازم تحریری بود خوابش میاد و غر داره اما باید بره عکاسی برا محصولش
من ؟
همونم که هیچوقت برای صبحونه بیدار نمیشد ولی الان مهمون منن...
دلدار!
امروز بهار بود و باران می بارید.
من به درخت های سبزِ تازه-جانِ بهار نگاه میکردم و آسمانِ گرفته.
به شر شر باران گوش می دادم و خیال می بافتم.
روزی می رسد که ما
خانه ای داشته باشیم با آجر های سفالی؛
آجر هایی که شاید کاشیِ آبیِ «یا لطیف»ی را در آغوش گرفته باشند.
خانه ای با حیاطی رو به آفتاب و پنجره های بزرگ.
حیاطمان اندازه ای است که در دلش
درخت های جوانِ سبز برای صبح های بهار،
فرشی لاکی برای عصر های تابستان،
آدم برفی کوچکی برای زمستان
و کوهه برگی در پاییز
جا بگیرد.
حیاطمان باید میدانی برای دویدن کودکانمان داشته باشد؛
دروازه ای برای فوتبال،
حوضی برای آب بازی
و کنجی برای خانه سازی.
ما در این خانه زندگی خواهیم کرد
و عشق خواهیم ساخت.
من ظرف ها را می شویم ؛ تو خرید ها را جا به جا میکنی.
ساعتی را میخندیم، گریه میکنیم ...
از رنج هایمان و زخم هایمان و التیام هایمان میگویم
اما پنجره ها...
پنجره ها برای پیری ماست.
برای لحظه هایی که رو به نور خاطره هابمان را مرور کنیم و چای بنوشیم.
دیوار های خانه بلند نباشد تا آفتاب داخل بیاید و خنده هایمان بیرون برود.
و پنجره ها محکم باشد تا گریه هایمان در آغوش هم محفوظ بماند.
دلدار!
روزی می رسد که پیرخواهیم شد.
دست های من چروک می شود و خط خنده ام، عمیق، چین می افتد.
تو اما همچنان ، صورتت جوان می ماند.و چشم های سبزت براق...
روزی می رسد ؛ که کنار پنجره می نشینیم
به هم تکیه میزنیم
و به آنچه ساخته ایم نگاه میکنیم.
به راهی که آمدیم
به خانه ای که از امنیت،صلح و آرامش بنا کردیم
و رابطه ای که چونان نهالی نوپا آب و نورش دادیم و میوه هایش را مزه میکنیم.
بیا خیال کنیم دلدار!
خیال روزی بارانی را که می گویی:«برویم صبحانه بخوریم؟»
و مثل امروز زندگی میکنیم...
نقول قول نوشت
:« هوا تر،می به ساغر،من ملول از فکر تنهایی
اگر اندیشه ی دیگر نمی کردم چه میکردم؟»
دکتر ازم پرسید چند سال پیش موقع ازدواجت اومدی پیشم نه؟
گفتم اره:)
گفت : اون موقع هم خیلی سختگیر بودی!
گفتم: یک وقتهایی فکر میکنم شاید اگر عاشق نمیشدم هیچوقت[جرئت نمیکردم] ازدواج کنم.
پ.ن: و عشق اتفاق قشنگی بود.
پ.ن2: دچار باید بود...دُچار یعنی عاشق:)
پ.ن3: ولی از دنیا یه کنسرت شادمهر سهممون نشه؟
یک قاشق از خورشت کرفس گرمی که تو قابلمه ی روحی بسته شده برمیدارم
ومزه میکنم.
مثل همیشه همه ی مزه ها خوب و بجاست
جا افتاده و عطرِ خوش داره
اما شوری اشک میپیچه تو دهنم.
از شُکر این قاشق خورشت کرفسی که هست.
از تلخی این واقعیت که ممکنه یه روزی_دور ایشالله _ممکنه نباشه.
مزش، مزه ی بودنه.
و خداروشکر که دارمش.
پ.ن: فکر میکنم کاش اون روزا که خونه خودم نبودم میفهمیدم این مزه رو .تا فرصتا بیشتر باشه برا مزه مزه کردنش.
بعد فکر میکنم شاید اینک الان بیشتر قدر داره برام بودن مامان بابا، بخاطر اینه که همیشه کنارم نیستن...
پ.ن۲: به علی میگم فکر کنم ترس وجودی من مرگه.
یادم باشه:
اینکه یسری چیزا برام طبیعیه
رو شونه ی زنایی ایستادم ک زمانی جنگیدن.
خدایا
غم دنیا رو از دوش ما بردار
ما لایق غم های بزرگ تری هستیم🌱
فکر میکردم
بعضی کلمه ها برام اینجوریه که دوست دارم بذارم جلوم
ساعت ها بهش زل بزنم و کیفور بشم.
نه که کشف جدیدی داشته باشه ها
لذت همون کلمه یا عبارت رو ببرم.
فقط بهش فکر کنم.
مثلا این عبارتِ «رویدنی بودن»
شبیه منظره ی دریاست انگار.
ازخودم میپرسم
دلیل این ساعت ها اشک ریختن مدام رو
دلیل این فکر های رنگ رنگ رو
دلیل این موج قوی احساسات رو.
و از اعماق ذهنم کلمه ای که مدتها بود تو دایره لغاتم خاک میخورد بیرون میاد.
«استحاله»
این روزها حس میکنم همچین حالی دارم.
و چیزی که بیشتر باعث نگرانیم میشه اینه که
نمیدونم خروجی این فرایند قراره پروانه بشم
یا مثل «گره گوار سامسا» یه حشره؟
+
میتونم مثل کبک سرم رو زیر برف ببرم
میتونم سرمو بیرون بیارم و ببینم
و بگذارم سرمای این انتخاب پوست صورتمو بسوزونه.
انتخابم دومیه
ولی میترسم.
نه از واقعیت و سرماش
ازینکه نکنه این چیزی که فکر میکنم واقعیته
فقط یه گودال برفی جدید باشه.
