دیوانه

مرد：

دوش دور از رویت ای جان؛ جانم از غم تاب داشت…

ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت!*

زن：

جانا!

سخن از زبان ما میگویی…

*سعدی جان~.~

باد لای مانتوم میپیچه...

و بی خیال و رها چترییامو ب بازی میگیره.

قدم میزنم کنار درختای شاتوت و به اون روزی ک دستام سرخ شده بود و از ترس رنگی شدن شال سفیدم جیغ میکشیدم فکر نمیکنم.

صدای اهنگ رو بلند میکنم و به روزی ک باهم این مسیرو قدم زدیم فکر نمیکنم.

به اینکه ماه هاست صداشو نشنیدم و باهاش حرف نزدم هم.

وسط گلای زرد وایمیستم؛به سگ کوچولویی ک برام دم تکون میده میخندم.

و میذارم ک دست طبیعت نوازشم کنه.

روزها میگذرن…همونقدر سریع که بپرم و تو هوا بچرخم از حال خوشم:)

وسط طوفان ایستادم؛

موهام شلاق میشه روی صورتم

و هرقدر می دوم نمیرسم.

چیزی تو گلوم راه نفسو بند میاره

چیزی شبیه بغض.

زمزمه میکنم：

بیا به بارون فکر کنیم 

به شبنم روی شمعدونی...

به قفس سفیدی که توش عشق زندانی شده!

بیا اروم باشیم و قوی

مثل درختای بلوط، با ریشه های محکم.

وقتی ب این فکر میکنم

ک ده سال دیگه،بیست سال دیگه،

احتمالا من یه زن در استانه ی پنجاه سالگیم 

ک از زندگی خستس

و تو خیابون چادرشو میگیره جلوی دماغش 

و به دخترای بد حجاب و پسرای بد لباس چشم غره میره.

بچش از تنهایی بغض میکنه و اون سجده ی عاخر نمازو طولانی تر میکنه.

شوهرش کلافه از دغدغه اس؛ و اون غر میزنه.

توی جلسه قران از مادرشوهرش بد میگه

و به جای عشق؛جنگیدن و نفرت رو یاد بچه هاش میده.

وقتی به این فکر میکنم

که چهل و چند سالگیم

قراره به چربی هایی ک از چند شکم زایین برام مونده نگاه کنم ، صورت چروکیده

، ناخنایی ک از ته گرفته شده ، موهای مردونم...

و به حال عروس همسایه بغلی که هرروز بیرونه تاسف بخورم.

زندگی این قدرت رو به من میده

که بشینم باحوصله ناخونای بلندمو لاک بزنم

دوست داشتنی ترین لباسمو بپوشم

برم لبه ی پشت بوم بایستم

و در حالی که موهامو دورم باز کردم

خودمو به دستای اتفاع بسپارم…

#صاد_ن

حس کسی رو دارم که با پای خودش داره میره لب پرتگاه تا خودشو پرت کنه

و اونقدر خستس که حتی فریاد هم نمیزنه

حس میکنم داره میوفتم پایین ؛

سقوط میکنم و خسته تر از اونم که از کسی کمک بخوام...

اروم وایستادم تا متلاشی شدن مغزمو ببینم!

فکرش را بکن

یک روز افتابی ؛ که افتاب، از گوشه ی کنار رفته ی پرده راه پیدا کرده، روی صورتم میتابد؛

و شاید مثلا، 

پای راستم را انداخته ام روی پای چپ،

موهایم لخت افتاده رو شانه و کتابی در دست دارم.

ناگهان کسی در را بزند،

و خبری بیاورد…

یا اعلامیه ای شبیه مرگ کسی که انگار خود من است !

شکه نشو...

اه نکش...

حتی گریه هم نکن!

من سالهاست با وقار تمام

در اقیانوسی که درون دارم خوابیده ام!

انقدر ارام

که حتی لختی ،لختی موهایم اشفته نشود!

صالحه.ن