دیوانه

بماند به یادگار

از روزهایی که زیسته ام.

از روزهایی که قرار است زندگی کنم

از روزهایی که ایستاده ام پای زندگی 

پای آنچه میخواهم رقم بخورد

و مسئولیتش را برداشتم:)

پ.ن:

دوره جدید شروع شده.

کلاس های موسسه هم که هست...

برنامه تابستان موسسه هم و قدم های مورچه ای هم درحال برداشتن،

و وسط این همه ،

منم و شور

منم و موج بودن

منم و پویایی....

و زیاد میخواهم بنویسم :)

چون قرار است زندگی کنم....

پ.ن: اینجا برای من هم دفتر روزگارم هست، هم صفحه ای که برای شما می‌نویسم.

ببخشید اگر قرار است در روزهای آینده نوشته ها شخصی تر شود.

دوست دارم  به این سوال فکر کنم که

:« مثلا نمی شود این نوشته ها[ شاید ظاهرا شخصی نویسی ها] نور باشد؟»

ایتا برایم نوتیف نمی‌فرستد.(برای شماهم؟)

پس هربار که بازش میکنم شگفت زده میشوم:)

امروز دیدم در گروهی ادد شدم.

از دوستان دانشگاهی که قدیمی تر هایشان را از سال ۹۸ و دوره ای که آن وقت ها رفته بودیم باهم می‌شناختم.

با بعضی هم حتی دوره برگزار کرده بودیم.

و روزهای قشنگی داشتیم باهم.

فکر کردم:

فاز من خیلی عوض شده دیگر.

اما بچه ها هنوز همان دغدغه های بزرگ، همان دورهم بودن ها ،همان قدم‌ها و کنش‌گری های بزرگ را دارند.

آنقدر «عوض» شدم که دیگر بهم نمی‌خوریم!!!

بعدتر باز فکر کردم نه صالحه!

نگاه کن... تو هنوز هم همانی هستی که «جستجوگر» است.

هر سال کمی مدلش و شکلش عوض شده ، اما هنوز همان «کوله به دوشِ دنبال حقیقتی!»

چیزی هم اندوختی ؟

البته! سوال های قدیمی را پایین گذاشتی و هربار سوال جدید برداشتی!

و من دوست دارم این مدل بودنت را:)

این مدل «رفتنِ مدام » را.

توی دفترم نوشته بودم : 

|من نمی‌دونم دقیقا کدومم؟ 

کدوم یکی از این صفات وصله‌ست به تنِ بودنم؟

کدوم یکی بودنمه؟

نمی‌دونم کدوم یکی از این نقیض هایی که از خودم جلوی چشمم میاد منم بالاخره؟|

و واقعا شاید ما 

«امکانِ وسعت ها» باشیم.

همین تلاطم و سوال ها، همین فراز و فرود ها و تعلیق...

مگر «تعلیق» «بودن» نیست؟ 

پس چرا دنبال «ثباتی»؟

کانال تلگرام یک خانمی را در دنبال میکنم هراز چند گاهی.

مدل نگاهش یه ماجراهای مختلف،مدل زنانگی اش برایم جالب است.

بعد امروز سرچ کردم و برای اولین بار چهره اش را دیدم!

دیدم قبل تر ها که بیشتر شعر می‌خواندم چندتا از شعرهایش را خوانده بودم،

چندتا از نوشته های عاشقانه اش را حتی مزه کرده بودم.

و بعد دیدم عکس یکی از شعر ها ،مالِ یک عکاسی است که نوشته های دلچسبی هم داشت برایم.

و یادم افتاد چقدر دوست داشتم عکس هایش را

و نوشته هایش.

چقدر پیگیر بودم لطافتِ ظریف عکس هایش را.

و چقدر دوست داشتم عاشقانه هایی که مینوشت‌.

برایم اینگونه بود که یک صالحه ی دیگر نشسته و از علایقش  و روزهایش میگوید.

و فکر کردم:

وقتی میتوانیم آنقدر عوض شویم که انگار منِ جدیدی ساخته ایم.

چگونه میتوانیم خود را تعریف کنیم؟

واقعا «من» کیستم؟

در طول روز دائما احساس فشار میکنم.

چند مدتیه که دقت کردم روی این موضوع.

مهم و غیر مهم.فوری یا غیر فوری ،اصلا فرقی نداره.

همین که اون کار/قرار یا هرچی بره جز لیستم بهم فشار میاد.

مطمئن نیستم ولی شاید

 به خودم فضای کافی نمی‌دم و کارها رو خیلی پشت هم ردیف میکنم.

علاوه بر اینکه دچار مرض «عدم بیکاری » هستم،

و نگرانی دائم«هدررفت انرژی و زمان» دارم،اینم هست که یک جاهایی دوتا گزینه دارم:

صرف نظر کردن VS پشت سر هم انجام دادن.

بماند که من اینجوری پشت سر هم کار میچینم نه از لحاظ زمانی، نه از لحاظ فشاری که روم میاد این اتفاق گریز ناپذیر که برنامه ای یهویی اضافه بشه هم کشش رو ندارم😶‍🌫️

گفتم از لحاظ فشاری ، خود کارهم برام فشار داره.هرچی که باشه.

واقعا برام عجیبه این میزان فشاری که روی شونه ها ، قفسه ی سینه و فشردگی که در قلب و سینم حس میکنم.

درمورد اینکه مثلا : باید ساعت ۹:۳۰ به قرار با مریم سادات برسم!!

بویژه سر «ساعت» و «دقیقه به دقیقه» فشار متحمل میشم.

اونم به شکل تصاعدی!

امروز فکر میکردم «خانه دار بودن» چطوری است.

یک هفته می‌شود که تعطیلات شروع شده ،کلاس های موسسه هم تمام شده،شانه هایم سبک است.

صبح ها زیاد می‌خوابم ، لَخت و شُلم، به زور به خورد خودم صبحانه میدهم، از هر چیز که در یخچال باشد.

و اگر حوصله ام بکشد کمی یوگا میکنم.

به زور شاید خودم را هل بدهم توی آشپزخانه  تا ظرفهای کثیف که یک کوه بزرگ است را بشویم

با این پرسش که «چرا وقتی اون همه خونه نبودم و کار داشتم ،خونه تمیز تر بود؟»

و غر اینکه«چرا هیچوقت آشپزخانه تمیز نمی ماند؟»

و «باید برم ,ارگ, قرض ماشین بگیرم راحت کنم خودمو از این شستن مدام و مدام...»

و نشخوار های فکری زیاد و غر های زیاد و فکر روزهای نیامده

 و غصه ی غم های نیامده و شوق اتفاق های نیفتاده...

این روزها بیشتر دوستانم را دیده ام.

و هربار که از اتاق خواب رد میشوم اعصابم ازینکه روتختی هنوز تکلیفش روشن نشده بهم میریزد

گل های تشنه را ندیده میگیرم،

درمورد کارهای موسسه و معارفه ها و برنامه ها هم خودم را سرزنش میکنم.

هزار بار به خودم یادآوری میکنم به فلانی و فلانی باید پیام بدهم!

درخواست اکو را ثبت کنم ،

و دوست دارم گوشه های خانه را بسازم حسابی ، غبار ها را بتکانم...

کتاب های روی میز را تمام کنم تا کتاب جدید سفارش بدهم.

اما بجایش دفترم را باز میکنم  و می‌نویسم:« اینهمه بیکاری اذیتم میکند.»

و فکر میکنم :

من «خانه دار » خوبی نیستم.

ساعت تقریبا هفت و نیمه و پشت میز صبحونه نشستیم 

یهو  میگه بچه ها! فکر می کردید یه روزی چهار تایی باهم صبحونه بخوریم؟

یهو همه چی اسلوموشن میشه برام

یه لایه محو از اونکه ۵-۶ سال پیش بودیم در مقایسه با الان برام حاضر میشه.

م که انقدر نسبت به درسای روانشناسی گارد داشت و دائما می‌گفت بدم میاد! داره ارائه شو درمورد تکنیک های گروه درمانی گشتالت مرور میکنه،

ف که همش بهش می‌گفتیم تو مادر اتاقی الان با شکم برآمدش داره آروم لقمه میگیره 

م.س که عاشق لوازم تحریری بود خوابش میاد و غر داره اما باید بره عکاسی برا محصولش 

من ؟

همونم که هیچوقت برای صبحونه بیدار نمیشد ولی الان مهمون منن...

ازخودم میپرسم

دلیل این ساعت ها اشک ریختن مدام رو

دلیل این فکر های  رنگ رنگ رو

دلیل این موج قوی احساسات رو.

و از اعماق ذهنم کلمه ای که مدتها بود تو دایره لغاتم خاک میخورد بیرون میاد.

«استحاله»

این روزها حس میکنم همچین حالی دارم.

و چیزی که بیشتر باعث نگرانیم میشه اینه که

نمیدونم خروجی این فرایند قراره پروانه بشم

یا مثل «گره گوار سامسا» یه حشره؟

+

میتونم مثل کبک سرم رو زیر برف ببرم

میتونم سرمو بیرون بیارم و ببینم

و بگذارم سرمای این انتخاب پوست صورتمو بسوزونه.

انتخابم دومیه

ولی میترسم.

نه از واقعیت و سرماش

ازینکه نکنه این چیزی که فکر میکنم واقعیته

فقط یه گودال برفی جدید باشه.