در مرحله ای از زندگیم که فهمیدم چقدر چیزهایی هست که باید بدونم و نمیدونم.
این حس نادان بودن رو دوست دارم.
گرچه حس مزخرفیه:/
فک میکنم نشات گرفته از اشنا شدن با ادمهای بزرگ باشه.
حالا ابعاد مختلفی داره این.
از مهارت هایی برای زیست با کیفیت تر تا حیطه های دانشی.
چند شب پیش عروسی یاسمن مهربون بود.
این دختر خیلی امسال بهمون کمک کرد.
حالا کی هست؟دوست دبیرستان خواهرم و راهنمای کارورز دوست صمیمیم.
(بعد جالب اینه که تا مدتها نمیدونستم معلم خفنی که مریم سادات ازش تعریف میکنه ، همین گل دختر خودمونه)
در همین حد آشنایی داشتیم باهم.بعد فکر کن ، این آدم گروه بزنه تو تلگرام برامون که جواب سوالامونو بده.
چندین جلسه حضوری ببینیم همو.
و از همه مهمتر چقدر پشتیبانی روحی معنوی باشه؟
خلاصه همه جوره معرفت گذاشت.
شب عروسیش قشنگ بغض کرده بودم (نگفتم اینو ک چون محل زندگیش قراره هزاران کیلومتر دورتر باشه از ما)
و حس سوگواری داشت خفه م میکرد.
پس نیت کردم این ارزش هایی که یاسمن ب زندگی من داد؛
به زندگی دیگران بدم:
حمایت، پشتیبانی،نثار از صمیم قلب، مهر،شفقت.
برام اینطوریه ک باید خودم ادم خفنی بشم که بتونم اینا رو داشته باشم.
و چالش های اینچنینی دارم.
ولی حس جشن گرفتن در سوگواری رو شاید دارم لمس میکنم.
